Historia
Domu Pomocy Społecznej
im. doktora Edmunda Wojtyły

Dom Pomocy Społecznej dla 100 osób przewlekle psychicznie chorych powstał przez przebudowę i rozbudowę budynku administracyjnego szpitala św. Karola Boromeusza w Szczecinie (pierwotnie był to sierociniec dla 100 dzieci, który został zbombardowany w sierpniu 1944 r. Po wojnie odbudowano 2/3 byłego budynku).
  • Po zakończeniu II Wojny Światowej dzieło Sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza (szpital, kościół z klasztorem oraz sierociniec) zostało bezprawnie odebrane Kongregacji przez władze Polski Ludowej. Na uwagę zasługuje fakt, iż ówczesne władze nie kwestionowały prawa własności Sióstr. Okręgowy Urząd Likwidacyjny
    w Szczecinie w piśmie z dnia 26 czerwca 1950 r. skierowanym do Kongregacji sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza w Trzebnicy uzasadniał: Ministerstwo Ziem Odzyskanych pismem z dnia 25 czerwca 1946 r. wyraziło zgodę objęcia tego terenu przez Dyrekcję Okręgową Kolei Państw na szpital i na tej podstawie Okręgowy Urząd Likwidacyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 20 lipca 1946 r. przekazał przedmiotowy szpital Dyrekcji kręgowej Kolei Państwowych w Szczecinie. Ze względu na to, że chodzi tu o szpital, zatem o zakład użyteczności publicznej, już z punktu widzenia interesu publicznego celowe jest, by szpital był w posiadaniu D.O.K.P. Siostry Boromeuszki nie zrezygnowały ze swojej własności, co potwierdzają dokumenty archiwum Kongregacji.
  • Przypomniał tę sprawę Arcybiskup Metropolita Szczecińsko-Kamieński Andrzej Dzięga w liście do Prezydenta Miasta Szczecina: Kongregacja Sióstr Miłosierdzia Św. Karola Boromeusza przez blisko sześćdziesiąt lat domagała się zwrotu Kościołowi bezprawnie odebranej własności zabudowanej nieruchomości – Szpitala w Szczecinie. Siostry teren ten zakupiły z własnych środków. Odzyskanie tej nieruchomości stało się realne dopiero po 1989 roku. Siostrom chodziło jednak przede wszystkim
    o kontynuowanie dzieła zapoczątkowanego przez to Zgromadzenie dla dobra społeczności lokalnej. Dlatego, dopóki trwała działalność Szpitala Siostry wstrzymywały procedurę odzyskiwanie nieruchomości. Po zamknięciu Szpitala, w toku prowadzonego postępowania o zwrot zagrabionej nieruchomości doszło do porozumienia na mocy którego notarialnym aktem nieruchomość przeszłą na własność Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej.
  • Archidiecezja Szczecińsko-Kamieńska przejęła dnia 30 czerwca 2010 r. dzieło Sióstr Boromeuszek – szpital i sierociniec Św. Karola Boromeusza w Szczecinie.
  • Zgodnie z zapisem Aktu Notarialnego, podpisanego w dniu 2 czerwca 2010 roku, Gmina Miasto Szczecin bardzo radyklanie zabezpieczyła swoje interesy, wprowadzając klauzule o charakterze formalno-prawnym. Autorzy Aktu Notarialnego szczegółowo doprecyzowali funkcję przyszłego szpitala (Szpital rehabilitacyjny z oddziałami opieki długoterminowej, rehabilitacji kardiologicznej, neurologicznej, narządu ruchu). Miasto nie określiło typu domu pomocy społecznej, jaki ma funkcjonować w budynku administracyjnym byłego szpitala.
  • Mając na uwadze konieczność określenia typu domu pomocy społecznej na początku procesu inwestycyjnego w dniu 02.08.2010 r. odbyło się spotkanie z zaproszonymi przedstawicielami Miasta Szczecin oraz Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, a także Biura Projektowego. Podczas tego spotkania Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Szczecinie – koordynator Systemu Pomocy Społecznej oraz Przewodniczący Rady Miasta Szczecina wskazali deficyt miejsc w domach pomocy społecznej na terenie Gminy Miasta Szczecina dla osób przewlekle psychicznie chorych, powołując się na zapisy przyjętej przez Radę Miasta Szczecina uchwały z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie „Strategii Rozwiązywania Problemów Społecznych w Gminie Miasto Szczecin na lata 2009-2015”, w której, jako jeden z problemów wskazano na: niewystarczającą liczbę miejsc w całodobowych domach pomocy społecznej, ze szczególnym uwzględnieniem miejsc dla osób chorych psychicznie.
  • 27 sierpnia 2010 r. został złożony w Urzędzie Miejskim wniosek o warunki zabudowy na rozbudowę i adaptację budynku administracyjnego szpitala przy ul. Lubomirskiego 7 (dawny sierociniec) na dom pomocy społecznej.
  • W dniu 26 października 2010 r. archidiecezja otrzymała pozytywną decyzję
    o warunkach zabudowy dla domu pomocy społecznej    . To pozwoliło 4 listopada,
    w święto Karola Boromeusza patrona szpitala, a także świętego Jana Pawła II – Karola Wojtyły, złożyć w Urzędzie Miejskim wniosek z dokumentacją projektową
    o pozwolenie na budowę Domu Pomocy Społecznej dla przewlekle psychicznie chorych.
  • W dniu 4 maja 2011 roku Arcybiskup Andrzej Dzięga Metropolita Szczecińsko-Kamieński poświęcił plac budowy, Pan Piotr Krzystek Prezydent Miasta Szczecina odkuł pierwszą cegłę, dając początek pracom rozbiórkowym.

Źródło: pod redakcją ks. A. Dymera, Troska o człowieka psychicznie chorego, Biblioteka Instytutu Medycznego im. Jana Pawła II.

Budowa Domu Pomocy społecznej objęła dwa etapy:

Etap I – Przebudowa istniejącego budynku o całkowitej powierzchni 2112 m²
Zostały wyburzone wszystkie ściany działowe wewnętrzne, powstał nowy układ pomieszczeń: pokoje mieszkalne z łazienkami, pomieszczenia dziennego pobytu, pomieszczenia
do rehabilitacji, jadalnia z zapleczem kuchennym, gabinety lekarskie, w całym budynku wymieniono stolarkę okienną i drzwiową na nową i energooszczędną oraz docieplono elewację i dach nad budynkiem. Wymieniono instalacje sanitarne i elektryczne na nowoczesne, wodo
i energooszczędne.

Etap II: – Dobudowa na fundamencie dawnego sierocińca i nadbudowa nad całością budynku o łącznej powierzchni 2087,4.
Wybudowano nowe pokoje z łazienkami, wybudowano nowe wejście do obiektu z pochylnią dla niepełnosprawnych, nową klatkę schodową, dwa dźwigi osobowe.
W budynku znajduje się 39 pokoi mieszkalnych (jedno, dwu i trzy – osobowe). Przy każdym pokoju mieszkalnym znajduje się łazienka przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych. Ponadto do dyspozycji mieszkańców Domu Pomocy Społecznej zostały wybudowane
i wyposażone pomieszczenia ogólnodostępne takie jak: pokoje dziennego pobytu, jadalnia, gabinet medycznej pomocy doraźnej, gabinet lekarski, pomieszczenia do terapii i rehabilitacji, kuchenki pomocnicze, wydawalnia posiłków, pomieszczenia do prania i suszenia, 9 pokoi gościnnych, kaplica, szatnia pracownicza, toalety ogólnodostępne, portiernia, magazyny, pokój socjalny dla pracowników, pokój kąpielowy, izolatka, 7 pokoi administracyjnych.
Po przebudowie i rozbudowie budynek jest nowoczesny i energooszczędny. Zagospodarowany został teren przy budynku dla osób niepełnosprawnych. Dom Pomocy Społecznej dla przewlekle psychicznie chorych otrzymał wszystkie pozwolenia, by od lutego 2015 roku rozpoczął swoją działalność.

KALENDARIUM

1910-1913 – Siostry Boromeuszki budują i prowadzą szpital św. Karola Boromeusza
w Szczecinie.

1930 rok – Siostry Boromeuszki budują sierociniec dla stu dzieci.

1946 rok – Władze PRL odbierają Siostrom Boromeuszkom kompleks fundacji św. Karola Boromeusza (szpital, kościół, sierociniec).

wrzesień 2009 rok – Siostry Boromeuszki upoważniają Archidiecezję do kontynuowania Ich dzieła.

2.06.2010 roku – Archidiecezja Szczecińsko-kamieńska odkupuje od Miasta poszpitalną nieruchomość dawnej fundacji św. Karola Boromeusza.

4.05.2011 roku – rozpoczęcie budowy Domu Pomocy Społecznej na fundamentach sierocińca Sióstr Boromeuszek.

23.04.2014 – zakończenie prac budowlanych i poświęcenie kaplicy pw. Św. Jana Pawła II
w Domu Pomocy Społecznej.

4.11.2014 roku – nadanie Domowi Pomocy Społecznej imienia doktora Edmunda Wojtyły.

15.12.2014 roku – decyzja Wojewody Zachodniopomorskiego zezwalająca na prowadzenie Domu Pomocy Społecznej dla stu osób przewlekle psychicznie chorych.

5.01.2015 roku – uroczyste otwarcie i poświęcenie Domu Pomocy Społecznej im. doktora Edmunda Wojtyły. Uroczystości przewodniczył Jego Ekscelencja ks. Arcybiskup Andrzej Dzięga Metropolita Szczecińsko-Kamieński. Poświęcenia dokonał Jego Ekscelencja ks. Biskup Stanisław Stefanek Biskup Łomżyński senior.